Een fabelachtige tocht

Dinsdag was het dan eindelijk zover. De zon scheen overvloedig, de wind was aanmerkelijk afgenomen en de boot ging om 7.45. Vroeg uit de veren dus en op weg naar de bergen.
Om half 8 waren we aanwezig maar dat waren nog honderden andere mensen. De boot vertrok zonder ons en de boot daarna was ook al vol. We kregen dus een volgnummertje voor de boot van half 10. Volgens het boekje duurt de wandeling 6,5 uur zonder pauze en istie voor iedereen goed te doen. Ik weet niet wat voor mensen ze die wandelingen laten lopen voor die boekjes, maar dat zijn vast snelwandelaars. Onze ervaring is dat je wel een derde van de weergegeven tijd bij mag tellen. Dat klopte heel aardig, want Armando zei dat hij de laatste keer dat hij hem liep wel 9 uur over had gedaan. Ik heb meer vertrouwen in Armando dan in de wandelboekjes van de ANWB, dus 9 uur zou het vast en zeker duren.
Het was heerlijk weer, het water waar we op voeren ultra blauw en honderden mensen hadden hetzelfde idee als wij. Eenmaal aan land dus maar rustig begonnen aan de urenlange beklimming. Veel wandelaars stoven ons voorbij, maar verder naar boven haalden wij ze ook weer in, als ze van hun ultrasnelle tocht uit zaten te hijgen. Dat krijg je nu van die wandelboekjes. Ze lopen allemaal op de door het boekje gedicteerde tijd, om vervolgens ieder half uur een kwartier voor pampus te liggen. Na elke top kwam weer een andere hogere top, en het was warm. Maar het uitzicht was geweldig en werd met elke 100 geklommen meter nog sprookjesachtiger. Uiteindelijk was er links en rechts een meer zichtbaar, maar volgens Armando was hem dat niet. Weer verder naar boven, waarbij ook kleine sneeuwveldjes moesten worden overgestoken. Dat ging zo’n 4 uur door toen we echt in de buurt kwamen. De afdaling naar de graad was nog behoorlijk lastig. Je moest goed zoeken waar je je voeten neer kon zetten, maar uiteindelijk kwam er een super mooi en schoon meer in zicht. Heel apart gezicht. Het ene meer hoog en als je zou willen kon je er zo in gaan zwemmen. Het was namelijk maar een paar meter beneden waar je liep. Het andere meer was honderden meters lager. De kleuren waren ook heel verschillend. Maar toen werd het wel een beetje ongemakkelijk. Voor het vervolg van de route moest de Beseggen beklommen worden. Zo te zien op handen en voeten en wel echt klimmen, zonder touw natuurlijk. De berg was behoorlijk hoog en de mensen die al bezig waren leken van onderaf net mieren. Iedereen worstelde zich naar boven terwijl er zo te zien behoorlijke opstoppingen waren. Oef, zou me dat wel gaan lukken? En eerlijk gezegd vond ik het ook best wel erg eng. Ik kon van beneden niet zien hoe stijl het was en of je naast een afgrond klom, maar duidelijk was wel dat het bovenste stuk bijna loodrecht was. … Maar ja, de berg werd beklommen door mensen met honden en kinderen… Weliswaar Noorse honden en kinderen maar oké…
Gelukkig kon je de eerste stukken van plateau naar plateau klimmen. Armando klom voor en vertelde me waar de richeltjes en stapjes voor je voeten zaten en waar je je vingers achter kon klemmen. Mijn hele oude België klim ervaring in Sy kwam weer langzaam terug. Geholpen door Armando en wat uithijgen bij elk tussenstuk werkte ik mezelf langzaam maar zeker naar boven. Yes,!!!! De grootste en hoogste steenman die ik ooit heb gezien stond op me te wachten. Als ik alleen was geweest had ik het nooit gedurfd, dus nu voelde het toch weer als een hele overwinning. Het uitzicht was fabelachtig mooi. Daarna gingen we eerst langzaam en daarna steeds sneller naar beneden met af en toe behoorlijk lastige stukjes. Ingehaald werden we door een Aziatisch meisje met een hond, die samen naar beneden leken te zweven. Raar maar waar. Beneden aangekomen moesten we nog anderhalve kilometer lopen naar de parkeerplaats. Oei, toen voelde je je voetjes wel, en o ja, we hebben er precies 9 uur over gedaan…..
Morgen naar Oslo, het wordt een warme dag (27 graden) dus zoals gewoonlijk zitten we met mooi weer weer in de auto..