de Storonden en een beschaafd vuurtje

Eindelijk weer een camping met internet, dus de rest van de avonturen kan weer worden verteld. Nou ja, avonturen die vallen eigenlijk wel mee. We zijn aangekomen in het Heidal en na wat heen en weer rijden op de enige camping in de buurt gaan staan. Jemig wat een wind, echt niet leuk meer. De tarp opgezet als extra windscherm, maar zelfs dat hielp geen zier. Gelukkig ook hier weer een ruimte met een heuse elektrische oven en vier pitten en een tafel met twee bankjes. Dat kookt in ieder geval lekkerder dan buiten. Het is zo koud dat we zelfs af en toe de tentkachel aan hebben. De volgende dag zijn we naar Otta gegaan om wat wandelkaarten van het gebied te kopen. Uiteindelijk zijn we onze wintersportplaats in Venabu op gaan zoeken. Prachtige wandeling gemaakt, een van de mooiste tot nu toe, met een ontzettend mooie waterval die wel erg lastig bereikbaar was. Een lange klauterpartij over stenen, maar dan werd je ook wel beloond! We hebben de wandeling wel ingekort, want we waren uiteraard weer te laat opgestaan om hem helemaal af te kunnen lopen. Op de camping was een mooie vuurplaats aangelegd, met een hoop hout, dat graag aangestoken wilde worden en bankjes er om heen, dus Armando ging ’s avonds fikkie stoken. Een beschaafd klein vuurtje, dat moet gezegd. Hij kreeg al snel gezelschap van een Nederlander die jaloers naar het bijltje keek en vroeg of hij ook even wat hout mocht hakken. Tuurlijk mocht dat, alleen was dat niet zo’n goed idee van hem, want het bijltje is nogal scherp en hij hakte in zijn hand. Stoer hield hij de wond dicht en tegen elkaar, terwijl hij door bleef kletsen met een air van ‘niets aan de hand’. Nog stommer natuurlijk, want iemand met een beetje verstand gaat naar zijn camper de verbanddoos zoeken. Afijn, het duurde even, maar toen drong die optie toch tot hem door en blies hij de aftocht. We hadden net een klein glaasje whisky opgedronken bij het vuurtje, toen we bezoek kregen van de campingbeheerster. Ze liep met een lege emmer in haar hand naar ons toe terwijl ze maar bleef herhalen dat we geen vuur hadden mogen maken en het zo wie zo eerst hadden moeten vragen. ‘’ Waarom dan al dat hout?” vroegen we, maar ze kwam niet verder dan het verhaal dat haar zoon dat had neergelegd en ze bleef maar zeuren dat we het eerst hadden moeten vragen. Niet dat het dan had gemogen, maar zoveel eigengereidheid vond ze blijkbaar erg onbegrijpelijk. Vervolgens ging ze uit het riviertje een emmer water halen om het minivuurtje uit te maken. Armando had al eens eerder op die camping gestaan en toen mocht alles, maar ja, dit waren duidelijk andere beheerders. De campings in dit gebied zijn behoorlijk leeg dus het had makkelijk gekund. De dichtstbijzijnde tent was die van ons. Feitelijk zaten we te wachten tot de wind weer ging liggen, zodat we in Jotunheimen wat konden wandelen. Ik wil heel graag naar de Beseggen, de twee merentocht maken. De vooruitzichten bleven wat wind betreft rampzalig, dus zijn we uiteindelijk maar verkast naar een camping bij de Rondane. Ook deze camping is vrijwel leeg. Gisteren hebben we een tocht gemaakt naar de Storonden. Het was de bedoeling dat we de top van de berg zouden bereiken, maar het was alleen maar een stenenveld, en achter elke top verscheen weer een nieuwe. Er kwam geen eind aan, de tijd liep door, de wind wakkerde ondertussen gemeen aan, zodat we uiteindelijk het allerlaatste stuk maar voor gezien hielden. De terugweg was al lastig genoeg, aangezien je regelmatig van de steen waar je op ging staan werd geblazen. Maar niet getreurd, er zijn wandelingen genoeg en zondag zou het dan prachtig weer worden. Wij in korte broek richting Hovringen. Helaas was het vet bewolkt en super koud toen we aankwamen. Niks mooi weer. En dat terwijl het in Nederland tropisch warm is. De wandeling was weer veel te lang gezien ons tijdstip van opstaan, (sommige dingen krijg je echt niet veranderd) maar liet zich gelukkig inkorten door vanaf een ander punt te starten. Op het startpunt aangekomen eerst maar weer de lange broek aan gedaan, met de fleece en daaroverheen de windstopper. Niet dat het zo heel koud is, maar die wind blaast overal doorheen. Eerst weer verkeerd gelopen. Het blijft zoeken met die kleine weggetjes en zo’n boekjes beschrijving. Dus dwars over de berg zonder pad maar weer afgedaald naar een riviertje en deze op wat stenen overgestoken. Halverwege hebben we de wandeling nog maar verder ingekort, want het was een behoorlijk saaie wandeling over een weggetje bezaaid met stenen, waardoor geen stap recht gezet kon worden. Dat word je na een paar uur echt wel zat. De short cut was trouwens een stuk interessanter om te lopen. Verder moet je hier wel uitkijken met rijden, want de schapen lopen allemaal los en steken zonder uitkijken over. Morgen gaan we dan toch richting Jotunheimen. Gezien de afstand en de benodigde uren hebben we het plan laten varen om de Glittertint, de op een na hoogste berg van Noorwegen, te beklimmen. Met wat rekenwerk kwamen we in mijn tempo op minimaal 13 benodigde uren uit en daar word ik niet zo blij van. Maar de Beseggentocht waarbij je tussen twee meren loopt is wel te doen en het ziet er naar uit dat de wind dinsdag aanzienlijk afzwakt, dus we gaan ervoor. Deze tocht stond ook op mijn verlanglijstje, maar met winden van 8 tot 9 meter per seconde wordt hij afgeraden. De verwachting is 2 tot 3 m/sec op dinsdag, dus dat moet hem worden. Woensdag gaan we dan richting Oslo, donderdag gaan we Oslo bekijken en vrijdag stappen we op de boot naar Kiel. Tja en dan zijn we als alles meezit zaterdagavond weer thuis. Ga je zaterdag mee pizza eten Ilco? We hebben de hele vakantie al zo’n trek in pizza :)